మాయ''దారి''
కథ మూలం : ఏదైనా ఒక కథ వ్రాయాలి అనుకున్న సమయలో, మన జీవితాల్లో జరిగే యదార్ధ సంఘటనల మీద వ్రాయాలి అనిపించింది. కొన్ని నిజాల, కల్పితాల కలయికే ఈ క(గా)థ.
రచయిత : పెదపూడి రవి కుమార్, బి. ఎస్ సి , బికాం, ఎమ్ .ఏ
రెండున్నర గంటలు ప్రయాణం చేసే బస్సు కోసం సుమారు గంట నుండి ఎదురు చూస్తున్నాను. పైగా ఆకాశంలో భానుడు నల్లటి చల్లటి మబ్బుల చాటున హాయిగా విశ్రాంతి తీసుకుంటూ, ఉరుముల శబ్దాలను వీనుల విందుగా ఆరగిస్తూ, మెరుపుల వెలుగులతో పచ్చని చెట్లను పలకరిస్తూ, సుమారు రెండు రోజుల నుండి తన బద్దకానికి విరామాన్ని ఇవ్వకుండా వర్షపు జల్లులను వరదనీటిగా మార్చే పనిని కారు మబ్బులకు అప్పగించాడు.
విడ్డూరం కాకపోతే ఎక్కడో సముద్రంలో నీరు ఆవిరి అయ్యి పైకి పోవడం ఏంటో, మళ్ళీ అదే నీరు కిందకు వచ్చి అందులో కలవడం ఏంటో ... ఇలా పిచ్చి పిచ్చి ఆలోచనలతో నా బుర్ర వేడెక్కుతుంది. పక్కెనే వేడివేడిగా పొడి లావాలా పైకి ఉబుకుతున్న పాప్ కార్న్ చూస్తుంటే నేను వస్తానని ఇంటిదగ్గర అమ్మ నా కోసం సిద్ధం చేసే పకోడీ గుర్తుకొస్తుంది. ఇంకేం అన్నకు ఉద్యోగం వచ్చేసింది. ఇన్నేళ్ల అన్నయ్య ప్రయాస ఫలించింది. ఇన్నేళ్లు వెక్కిరించిన విధి మా వీధి గుండా పారిపోయింది. పోస్ట్ మేన్ గారి అబ్బాయి రేపటి నుండి తహసీల్దార్ హోదాలో ఎర్రబుగ్గ కారులో తిరుగుతుంటే ఇంకేమైనా ఉందా ? ఇలాంటి అందమైన ఆలోచనలతో ఆనందంగా ఉన్నా వచ్చే బస్సులో సీటు దొరుకుతుందో లేదో అన్న అనుమానం పెనుభూతంలా మారింది. మంచితనం ముదిరితే కొన్నిసార్లు మన కాళ్లకు పని చెప్పవలసి వస్తుంది. నాలో అది మరీ మగ్గిపోయి ముగ్గిపోయింది. అందుకే తెల్ల పంచ తాత గారికి సీటు ఇచ్చి ఈ రాజమందిరి బస్సు పందిరిలో గంట నుండి నిలబడి ఉన్నాను.
నా ఎదురుగా తెల్లని తడి బట్ట(తల)ల వ్యక్తిని చూసి నా నవ్వు ఆగనంది. అతని నోటి నుండి వస్తున్న బూతు ప్రవాహంలో ఒక వ్యక్తి అదే పనిగా తడిసి పోతున్నాడు. బహుశా అతని తెల్లని బట్టల్ని తడి చేసి మాపిన వ్యక్తి కాబోలు. నా నవ్వు నన్ను వెక్కిరించే లోపే వరద నీటిలో నాటు పడవ లా ఎర్రని నీటిలో ఈదుకుంటూ పచ్చని బస్సు రానే వచ్చింది. అప్పటికే బస్సు సగం నిండి పోవడంతో ఉన్నపళంగా బస్సులోకి బుసకొడుతూ ఎక్కాను. బ్యాగ్ లో రెండు జతల బట్టలే కాబట్టి పెద్దగా బరువుగా అనిపించలేదు. ఏ సీటు చూసిన రంగురంగుల తువ్వాళ్లతో కాళ్ళు తుడుచుకుని తివాచిల్లాగా కనిపించాయి. బహుశా దుప్పట్లు ఉంటె మొత్తం బస్సంతా ఒక్కరే ఆక్రమించేవారేమో పిచ్చిమొకాలు. నా అదృష్టం బాగుందో ఏమో సుమారు వెనుక చక్రం పైన సీటు కాలిగా కనిపించింది. కొంచెం తడసిన అదే నాకు చోట్టిచింది. గంట ఆలస్యంగా వచ్చిన కనీసం పావుగంట కూడా నిలవలేదు మా రాజోలు బస్సు.
ఏ ముహూర్తాన కూర్చున్నానో గాని ఐదు నిమిషాలకే నా షర్టు తడవడం మొదలైంది. కారణం పసిగట్టి, చేతులతో కిటికి తలుపు మూసివేసి, హియర్ ఫోన్స్ తో చెవులు మూసివేసి ఇంకేం ఇంకేం ఇంకేం కావాలె అంటూ అలా కళ్ళు మూసుకున్నాను. ఇంతలో నల్లటి జుట్టుని ఎర్రగా మార్చే ప్రయత్నం చేస్తున్న నా సమవయస్కుడు ఈ బస్సు మా వూరు వెళుతుందా ? అని అడిగి నాతో అ, ఆ గుణింతం చెప్పించుకున్నాడు. అప్పుడనిపించింది చెవులున్న మనిషిని కూడా చెవిటి వాడిని చేయగల టెక్నాలజీ మనదని. చెవులో వైర్లను పక్కకి తప్పించి ఆ కుర్రాడికి సమాధానం ఇచ్చి మల్లీ నా లోకం లోకి వెళ్ళిపోయాను.
పదిహేను నిమిషాల తరువాత కిటికీ దగ్గర వర్షంలో తడుస్తూ- బాబు పీచు మిఠాయి కావాలా అన్నవినికిడితో నేను కోటిపల్లి బస్సు స్టాండ్ లో ఉన్నానని అర్ధం అయ్యింది. పక్క ఊరిలో జరిగే తీర్థానికి వెళ్లే ప్రతిసారి
-బాబాయ్ నాకు ఎమీ వద్దు కానీ పీచుమిఠాయి కొనిపెట్టవా అని అడిగి, ఎంత కావాలి అంటే మళ్ళీ వచ్చే తీర్థం వరకూ సరిపోవాలి అని చమత్కారం ఆడే నా అన్న కూతురు ''అలేఖ్య'' గుర్తొచ్చింది. ఉద్యోగం వస్తేనే పెళ్లి చేసుకోవాలా ? ఏ సమయంలో జరగవలసిన ముచ్చట ఆ వయస్సులోనే జరిగిపోయాలి అని అన్న మా బామ్మ మాటలకు వత్తాసు పలుకుతూ మానాన్న మా అన్నకు చేసిన పెళ్లిని నేను ఎప్పటికీ మర్చిపోలేను.
ఆశ్చర్యం ఏమిటంటే తాను తడిసిపోతున్న పీచుమిఠాయిని మాత్రం తడవనీయకుండా అమ్ముతున్న అతని ముఖంలో -ఎలాగైనా నేను బ్రతకగలను అనే ఆత్మ విశ్వాసం కొట్టొచ్చునట్లు కనిపిస్తుంది. 20 రూపాయిల పీచుమిఠాయి ఇవ్వమని అడిగిన వెంటనే బస్సు కదిలింది. కిటికీ దగ్గర పరుగెడుతూ మిగతా చిల్లర చేతిలో పెడుతూ, పాలిథీన్ కవర్లో భద్రంగా పెట్టిన మిఠాయిని నా చేతికి అందించాడు ఆ వృద్ధ వ్యాపారి. ఏంటో ఇలాంటి చిరు వ్యాపారులను చూసినప్పుడల్లా చాలా భాదగా అనిపిస్తుంది. కానీ వాళ్ళ ధీమా చూస్తుంటే అదే వాళ్లకు జీవిత భీమా లాగ అనిపిస్తుంది. చిన్నప్పుడు మా వీధీ గుండా అచ్చుమిటాయి తాత వచినప్పుడు అతని గొంతును అనుసరిస్తూ, అతని వెంట పరిగెత్తేవాళ్ళం.చెత్త కుప్పల్లో వంట పాకల్లో ఏదైనా పనికిరాని వస్తువు దొరికితే అతనికి ఇచ్చి చిన్న అచ్చుముక్క సంపాదించి ఎంతో మురిసిపోయిన రోజులు గుర్తొస్తాయి ఈ చిరు వ్యాపారులని చూస్తుంటే. నా ప్రయాణానికి వర్షపు జలులు మరింత వేగంగా తోడయ్యి బస్సు వేగాన్ని తగ్గించేశాయి.
ఎవరో ఊపేసి వదిలేసిన ఉయ్యాలా లాగా నా ప్రయాణం ముందు వేగంగా తరువాత నెమ్మదిగా మారిపోయింది. వర్షపు నీటితో రోడ్డు మొత్తం నిండిపోయినట్లు బస్సు మొత్తం జనంతో నిండిపోయింది. పైగా రాజమండ్రి లో రైల్వే స్టేషన్ ఉండటం బాగా అభివృద్ధి చెందడం అర్బన్ జిల్లాగా మారడం, నిత్యం రాజకీయ, సినీ నాయకుల పర్యటనలకు అడ్డాగా మారడం ఇలాంటి కారణాల వాళ్ళ జనసంచారం బాగా పెరిగిపోయింది. జనాభా పెరిగిపోయింది అన్న విషయం రోడ్డు మీద ఇలాంటి ఇరుకు బస్సుల్లో ప్రయాణాలు చేస్తున్నప్పుడో, రేషన్ షాపుల్లో క్యూ లో నుంచున్నప్పుడో తెలుస్తుంది. డాక్టర్స్ జేబుల్లోకి వేలకువేలు నింపడం మానేసి ఇలాంటి ఇరుకు బస్సులో, గుంతల రోడ్డు మీద ఒక గంట సమయం ప్రయాణం చేస్తే ఒంటి నెప్పులకే కాదు జీవితానికే స్వస్తి చెప్పవచ్చు. ఇలాంటి ఆలోచనలతో బస్సు ధవళేశ్వరం వచ్చిందన్న సంగతే మర్చిపోయాను. ఈ ధవళేశ్వరం ఊరి పేరు ఇంతిలా మార్మోగిపోతుందటే దానికి కారణం మాత్రం ''ఆనకట్టే''. అపరభగీరధుడు సర్ ఆర్థర్ కాటన్ ఏ ముహూర్తాన దీనిని పూర్తిచేశాడో కానీ కోనసీమ వివిధ రకాల పంటలతో సిరిసీమగా మారిపోయింది. ఏక ధాటిగా ప్రవహిస్తున్న తల్లి గోదావరి ఇక్కడ నుండి సప్త గోదావరులుగా మారిపోయి ఏడుచోట్ల బంగాళాకాతంలో కలుస్తుంది. కానీ ఈనాటి మనతరం కేవలం గౌతమీ, వశిష్ట, వైనతేయ పాయలను మాత్రమే చూడగలం. ఈ ఊరు నుండి బస్సు వెళుతున్నప్పుడు కిటికీ లోనుండి వెన్నక్కి తిరిగి ఆనకట్టను చూస్తే ఏంటో తెలియని ఆనందం అంచులను దాటుతుంది. వర్షం కొంచెం తగ్గినట్టు అనిపించింది బస్సు కొంచెం వేగం పుంజుకుంది ఇంతలో నా ఫోను మోగింది. ''ఎంతవరకు వచ్చావ్ రా ? డిపోలో దిగిన వెంటనే నాకు కాల్ చెయ్యి వస్తాను ఓకేనా '' అని ఫోన్ పెట్టేసిన అన్న మాటలలో ఆనందం, ఆత్రుత, ఆప్యాయత నన్ను మరింత ఆనందంలోకి నెట్టేశాయి.
నా ఆనందానికి అగరబత్తి వాసనలా సుమారు 3 సంవత్సరాల బుడతడు నా సీటు పక్కన వాలాడు. వాడిని చూస్తుంటే మా వదినకు పుట్టబోయే పిల్లాడు ఇలానే ఉంటాడేమో అనిపించింది. వాడి బూరుబుగ్గల మాటేమో కానీ వాడి హెయిర్ స్టైల్ చూస్తే చుట్టూ లాగేసి వదిలిన మా గడ్డిమేటు గుర్తొచ్చింది. వాడి పేరు కనుక్కుందామని వాడి బుగ్గను నిమురుతూ నీ పేరేంట్రా అని అడిగాను. వాడు -''సూర్య'' అన్నాడు. ఒక్కసారిగా బస్సు గోతిలో పడ్డట్టు గుండె సడన్ బ్రేక్ వేసింది. ఎందుకంటే అది నా పేరే ఇందులో పెద్ద ఆశర్యం ఏమీ లేకపోయినా --5 సంవత్సరాల క్రిందట వైజాగ్ లో ఉద్యోగం వెలగబెటుతున్నప్పుడు నా గుండెకు గాయం చేసి వెళ్లిపోయిన ''సురేఖ'' అప్పుడు మాటల్లో -మనకు పెళ్లి జరగకపోతే నువ్వు ఏమ్చేస్తావ్ అని నేను అడిగితే -నీ పేరు నా పిల్లాడికి పెట్టుకొని వాడిలో నిన్ను చూసుకుంటాను అని చెప్పి ఓరగా నవ్వినా శనివారం మధ్యహానం నా కళ్ళముందు మెదిలింది. వాడిని నా వళ్ళో కూర్చోపెట్టుకొని సురేఖ కచ్చితంగా ఈ బస్సులోనే ఉందన్న గుడ్డి నమ్మకంతో నా కళ్ళకు కళ్ళజోడు పెట్టి మరీ వెతికాను. ఉన్న కొంత మంది అమ్మాయిలు కూడా ఈ సమయంలో ''సురేఖ'' లానే కనిపిస్తున్నారు. ఇంతలో బస్సు పూల ప్రపంచంలోకి అడుగుపెట్టినట్టు కడియపులంక చేరుకుంది. అటు ఇటు పూల చెట్ల మధ్య ఈ పుష్పక విమానంలో నా వెతుకులాట తుమ్మెదలా మారింది.ఇంత ఇరుకు బస్సులో అటు ఇటు తిరగలేక నిలబడి వెనక సీటు నుండి ముందు సీటు వరకు బాగా చూసాను. ఐనా బుడతడు పక్కనే ఉన్నాడుగా ఎక్కడికి వెళ్ళింది వీడి పక్కన ఉండకుండా అని నాలో నేనే గొణుక్కుంటూ విసుగ్గా సీట్లో కూర్చుంటూ వీడినే అడిగేస్తే పోలె అని బుజ్జీ మీ మమ్మీ ఎక్కడుంది అని అడిగాను వాడికి మాత్రమే వినబడేటట్టు. వాడేమో వాళ్ళ నాన్నని చూపించాడు. వామ్మో నా పక్క సీటును ఆక్రమించిన విక్రమార్కుడే వాళ్ళ నాన్న అని తెలియగానే నా గుండెల్లో రైలు ఈ బస్సు కంటే పదింతలు వేగాన్ని అందుకుంది.
వికారంగా ఒక నవ్వు నవ్వి, బుడతడిని నా వళ్లోకి లాక్కొని ఎడమచేతితో వాడి బుగ్గను నిమురుతూ, కుడి చేత్తో నా ఫోన్ ఒత్తుకుంటూ ఎం చేస్తున్నానో తెలియకుండా నా కళ్ళకు మల్లీ వెతుకులాట పని అప్పజెప్పాను.ఇంతలో స్పీడ్ బ్రేకర్ లు బస్సు వేగానికి ఆనకట్ట వేసాయి. బస్సు కుడి చేతి వైపుకు తిరుగుతుంటే ఎడమచేతి వైపు ఇంచుమించు రోడ్డు మధ్యలో బాగా దెబ్బతిన్న ఎర్ర మారుతీకారు-నన్ను వేగంగా నడిపి నలుగురు మరణించారు -అనే అక్షరాలతో వెన్నులో ఒణుకు పుట్టిస్తుంది. ఇలాంటి నుజ్జు నుజ్జు ఐన వాహనాలను ప్రయాణీకులకు ప్రదర్శనగా ఉంచితే రోడ్డు మీద అతివేగం వల్ల జరిగే రోడ్డు ప్రమాదాలను కొంచెం ఐనా తగ్గించవచ్చు.
వర్షపు నీటిలో బస్సు, సురేఖ వెతుకులాటలో నా మనస్సు రెండూ సమావేగాన్ని అందుకున్నాయి. అసహనం, ఆత్రుత, కంగారు, చిరాకు ఇవన్నీ కలగలసి ఒక్కసారిగా నన్ను సీట్లోనుండి పైకి లేపాయి. రిలీజ్ సినిమా టిక్కెట్ల కోసం తిరిగినట్లు బస్సంతా తెగ తిరిగాను. అయినా లాభం లేకపోయింది. బాధ నిరాశ రెండూ ఏకధాటిగా నాపై దాడి చేసేసరికి నా సీట్లో కూలబడిపోయాను. ''హూ ఐనా ఆవిడ ఇప్పుడు మీ ఆవిడేమీ కాదుకదా కనిపించకపోతే ఏమైంది ? కళ్ళు మూసుకొని కూర్చో అంటూ, ఇంతకు ముందు నన్ను ఉసిగొల్పిన నా మనస్సే నన్ను దారుణంగా హెచ్చిరించింది. ఇంతలో బస్సు హై వే నుండి ఈతకోట వైపు మలుపు తిరిగింది. ఒక్కసారిగే ఎవరో పైకి లేచే క్రమంలో ముందుకి పడినట్లుగా శబ్దం వచ్చింది. అందరూ ఒక్కసారిగా కంగారు పడ్డారు. నేను కూడా ఏమైంది అన్నట్టుగా పైకి లేచి చూసేసరికి ఒక పెద్దాయన ఒక అమ్మాయిని పైకి లేపుతున్న దృశ్యం నా కళ్ళు తడవడానికి కారణమైంది. ఒక్కింత నా చర్మం గగుర్పాటుకు గురైంది. ఒక్కసారిగా నా మనసులో నిశ్శబ్దం అలముకుంది.ఎవ్వరో నన్ను భూమిలోకి బలవంతంగా నెట్టివేసినట్టుగా నా పరిస్థితి అద్వానంగా మారిపోయింది. ఎదో తెలియని బాధ అటు ఇటు నన్ను కదలకుండా నన్ను కట్టేసింది. నేను చూస్తున్నది నిజామా కాదా అన్నట్టుగా నా కళ్ళద్దాలను తీసి మరీ చూసాను. నా పక్కన ఉన్న బుడతడి నాన్న వాడిని మరిచిపోయి మరీ కంగారుగా ముందుకు వెళ్లి జాగ్రత్తగా ఆ అమ్మాయి చేయి పట్టుకొని బస్సు క్రిందకు దింపుతుంటే వెనుక నేను తడసిన కళ్ళను తుడుచుకుంటూ క్షణం పాటు నిలిచిన కాలాన్ని మళ్ళీ ప్రారంభించి నన్ను నేను తమాయించుకొని బుడతడని ఎత్తుకుని కిందని దిగాను.
ఐదేళ్లు నన్ను ప్రాణంగా ప్రేమించిన అమ్మాయి అవిటికాలితో నాకు ఇన్నేళ్ల తరువాత కనిపించడం ఈ సంఘటను జీవితంలో ఎప్పటికీ మరిచిపోలేను. ఎం మాట్లాడాలో తెలియడం లేదు, కన్నీళ్లను ఆపుకునే ప్రక్రియ నన్ను పిచ్చోడిని చేస్తోంది. బాధను భరించలేక పిల్లాడిని వాళ్ళ నాన్నకి అప్పగిస్తూ నేను వెళ్తానండి అని వెనుతిరగబోయాను. సురేఖ భర్త, బుడతడి నాన్న టి తాగి వెలుదురు గాని రండి అనగానే కాలికి ఏమైంది అన్న ప్రశ్న నా నోటి నుండి వేగంగా వచ్చింది. సురేఖకు వాళ్ళ నాన్న బండిని నడపడం అంటే చాలా ఇష్టం, పైగా అది వర్షాకాలం ఎక్కడ గొయ్యి ఉందో, ఎక్కడ రోడ్డు ఉందో తెలియకుండా ఉంటాయి మన రోడ్లు. వెనక సీట్లో వాళ్ళ నాన్నని ఎక్కించుకొని రోడ్డు మీద వెళుతుంటే ముందు చక్రం గుంతలో పడటంతో పాడు రోడ్డు సురేఖ కుడి కాలిని తినేసింది. నా సురేఖ భర్త జరిగిన దారుణాన్ని చెప్తుంటే నా కళ్ళు ఎంతో ఆనందంగా నాట్యం చేసే సురేఖ కాళ్ళను అదేపనిగా చూస్తూ కన్నీటి సంద్రంలో తడుస్తున్నాయి. కానీ నా సురేఖ మొకాన్ని మాత్రం నేను చూడలేకపోయాను.ప్రాణం పోయిన నిన్ను వదలను అని ప్రమాణం చేసిన నా సురేఖ, కాలు పోయిందని, అవిటికాలితో మెట్టినింట అడుగుపెట్టడం ఇష్టం లేకే నన్ను వదిలేసిందని నాకు అర్థమైంది. కారణం లేకుండా నన్ను దారుణంగా వదిలేసింది అని నాకు నేనే తన మీద అర్ధం లేని నిందలు ఇంతకాలం వేసేసాను. నాట్యమే ప్రాణంగా బ్రతికే సురేఖ ఆ బాధనుండి తేరుకోవడానికి సుమారు మూడు సంవత్సరాలు పట్టిందని సురేఖ భర్త అరవింద్ చెప్తుంటే అతనికి సురేఖ మీద ఉన్న ప్రేమ అంత వర్షంలోనూ సూర్య కాంతిలా కనిపించింది.
సురేఖతో ఒక్క మాటా మాట్లాడకుండా బస్సు ఎక్కేసాను. ఎక్కానే గాని కన్నీటి సంద్రంలో ఒడ్డు తెలియక తిరుగుతున్న నావలా నా మనసు గమ్యం లేని ప్రయాణాన్ని చేస్తుంది. ఈతకోట నుండి జగ్గన్నపేట వరకు ప్రయాణం ఎలా సాగిందో నాకే తెలియలేదు. బహుశా మనిషి ఇష్టంగా చేసే పనిలో ఉన్నప్పుడో, కష్టంగా భరించే బాధలో ఉన్నప్పుడో కాలాన్ని మరచిపోతాడు. అసలు ఈ లోకంలోనే లేనట్లుగా భావిస్తాడు. నా పరిస్థితి రెండో దారిలో నడుస్తుంది. కండక్టర్ విజిల్ సౌండ్ తో నేను రాజోలు సాయిబాబ టెంపుల్ దగ్గరకు వచ్చినట్టు తెలిసింది. ఇంతలో అన్నయ్య గుర్తొచ్చాడు. కానీ నా ఫోన్ కూడా నాలాగే దేనికీ స్పందించలేని స్థితిలో ఉందని అర్ధం అయ్యింది. ఎలాగూ వస్తానన్నాడు కదా అని రాజోలు బస్ కాంప్లెక్స్ లో చాలా సేపు ఎదురుచూశాను. అప్పటికే వర్షం విరుచుకుపడుతుంది. వర్షంలో రాలేక పోయుంటాడు అనుకొని ఆటో పట్టుకొని ఇంటికి బయలుదేరాను. మార్గమధ్యంలో రోడ్డు మీద జనాలు ఇంత వర్షంలోనూ గుమిగూడడంతో నేను వెళ్తున్న ఆటో కూడా ఆపవలసి వచ్చింది. రోడ్డు చెరువును తలపిస్తుంది. వర్షాన్ని లెక్కచేయకుండా జనాలు చెదరక పోవడంతో ఒకింత ఆశ్చర్యానికి గురై నేను వెళ్లి చూసాను. అంతే పేలిపోయిన గాలి బుడగలా అమాంతం నేల రాలిపోయాను. నాకోసం ఇంటి దగ్గర ఆశగా ఎదురు చూడవలసిన అమ్మ నిచ్చేష్టురాలై ఇలా రోడ్డు మీద స్పందన లేకుండా పడిఉన్న అన్న శరీరం మీద పడి అప్పటికే ఏడ్చి ఏడ్చి బొంగురుబోయిన గొంతుతో ఆర్తనాదాలు చేస్తుంటే అమ్మ కన్నీళ్లు కూడా వర్షం తో పాటుగా అన్నకు విషాదంతో నివాళులు అర్పిస్తున్నాయి. ఎలా జరిగిందని అడిగే లోపే అన్నయ్య తప్పేమీ లేదని బండి గొయ్యిలో బలంగా పడటం వల్లే ఇంత దారుణం జరిగిందనీ ప్రతి ఏటా ఈ పాడు రోడ్లు అమాయక జనాలను పొట్టన పెట్టుకుంటున్నాయని పక్కవాళ్ల మాటల ద్వారా తెలిసింది. కంటికి దూరంగా అన్నయ్య బండి, నాకు దగ్గరగా అమ్మ, అమ్మ వళ్ళో అన్నయ్య. ఈ శోక సన్నివేశాన్ని చూడటానికేనా నేను వచ్చింది, రేపే కారులో తిరగవలసిన అన్నయ్య అంబులెన్సు కూడా ఎక్కకుండానే ఇలా రోడ్డు మీద విగత జీవుడై పడి ఉండటం, మతి స్థిమితం లేని దానిలా వదిన మారిపోవడం, నాన్నను, అలేఖ్యను ఓదార్చుతున్న మా బంధువులను చూస్తూ ఊపిరితీసుకోలేక పోయాను. మా అందరి ఆర్తనాదాలు వర్షం హోరులో కలసి పోయాయి. ఏమీ పట్టనట్టుగా వెనకనుండి భారీ వాహనాలు హారన్లు వేస్తుంటే ఈ జాలి లేని సమాజం పై కోపం వచ్చినా స్తబ్దుగా ఉండిపోయాను. నాలుగు ప్రక్కలా నీళ్ల ప్రవాహం ఏకధాటిగా ఉన్నాకూడా ఎప్పుడూ అవి మా కోనసీమను వరద సీమగా మార్చలేదు. కానీ కొంచెం వర్షం పడ్డా రోడ్డులు లోయల్లా మారి పచ్చని పంట పోలాల్లాంటి మధ్యతరగతి ఇళ్లలో ప్రమ్మిది దీపాలను కన్నీటితో వెలిగిస్తున్నాయి.
అవిటి పాలకులకు జనసాయం కొంతవరకు మాత్రమే అవసరం. వాహనం ఎక్కాక రోడ్డు మీద గుంతలు కూడా వారిచేత గమ్మత్తుగా గంతులు వేయిస్తాయి. అవే గుంతలు సామాన్యుల జీవితాలను గల్లంతు చేస్తాయి. రహదారులు రాక్షశ రంగులు పులుముకుని పిల్ల కాలువల జతకట్టి చోదక వీరుల ప్రాణాలను బలిగొనేటట్టు చేస్తున్న పాలకులకు మేలుకొలుపు ఈ కల్పనా క(గా)థ
ఏ ముహూర్తాన కూర్చున్నానో గాని ఐదు నిమిషాలకే నా షర్టు తడవడం మొదలైంది. కారణం పసిగట్టి, చేతులతో కిటికి తలుపు మూసివేసి, హియర్ ఫోన్స్ తో చెవులు మూసివేసి ఇంకేం ఇంకేం ఇంకేం కావాలె అంటూ అలా కళ్ళు మూసుకున్నాను. ఇంతలో నల్లటి జుట్టుని ఎర్రగా మార్చే ప్రయత్నం చేస్తున్న నా సమవయస్కుడు ఈ బస్సు మా వూరు వెళుతుందా ? అని అడిగి నాతో అ, ఆ గుణింతం చెప్పించుకున్నాడు. అప్పుడనిపించింది చెవులున్న మనిషిని కూడా చెవిటి వాడిని చేయగల టెక్నాలజీ మనదని. చెవులో వైర్లను పక్కకి తప్పించి ఆ కుర్రాడికి సమాధానం ఇచ్చి మల్లీ నా లోకం లోకి వెళ్ళిపోయాను.
పదిహేను నిమిషాల తరువాత కిటికీ దగ్గర వర్షంలో తడుస్తూ- బాబు పీచు మిఠాయి కావాలా అన్నవినికిడితో నేను కోటిపల్లి బస్సు స్టాండ్ లో ఉన్నానని అర్ధం అయ్యింది. పక్క ఊరిలో జరిగే తీర్థానికి వెళ్లే ప్రతిసారి
-బాబాయ్ నాకు ఎమీ వద్దు కానీ పీచుమిఠాయి కొనిపెట్టవా అని అడిగి, ఎంత కావాలి అంటే మళ్ళీ వచ్చే తీర్థం వరకూ సరిపోవాలి అని చమత్కారం ఆడే నా అన్న కూతురు ''అలేఖ్య'' గుర్తొచ్చింది. ఉద్యోగం వస్తేనే పెళ్లి చేసుకోవాలా ? ఏ సమయంలో జరగవలసిన ముచ్చట ఆ వయస్సులోనే జరిగిపోయాలి అని అన్న మా బామ్మ మాటలకు వత్తాసు పలుకుతూ మానాన్న మా అన్నకు చేసిన పెళ్లిని నేను ఎప్పటికీ మర్చిపోలేను.
ఆశ్చర్యం ఏమిటంటే తాను తడిసిపోతున్న పీచుమిఠాయిని మాత్రం తడవనీయకుండా అమ్ముతున్న అతని ముఖంలో -ఎలాగైనా నేను బ్రతకగలను అనే ఆత్మ విశ్వాసం కొట్టొచ్చునట్లు కనిపిస్తుంది. 20 రూపాయిల పీచుమిఠాయి ఇవ్వమని అడిగిన వెంటనే బస్సు కదిలింది. కిటికీ దగ్గర పరుగెడుతూ మిగతా చిల్లర చేతిలో పెడుతూ, పాలిథీన్ కవర్లో భద్రంగా పెట్టిన మిఠాయిని నా చేతికి అందించాడు ఆ వృద్ధ వ్యాపారి. ఏంటో ఇలాంటి చిరు వ్యాపారులను చూసినప్పుడల్లా చాలా భాదగా అనిపిస్తుంది. కానీ వాళ్ళ ధీమా చూస్తుంటే అదే వాళ్లకు జీవిత భీమా లాగ అనిపిస్తుంది. చిన్నప్పుడు మా వీధీ గుండా అచ్చుమిటాయి తాత వచినప్పుడు అతని గొంతును అనుసరిస్తూ, అతని వెంట పరిగెత్తేవాళ్ళం.చెత్త కుప్పల్లో వంట పాకల్లో ఏదైనా పనికిరాని వస్తువు దొరికితే అతనికి ఇచ్చి చిన్న అచ్చుముక్క సంపాదించి ఎంతో మురిసిపోయిన రోజులు గుర్తొస్తాయి ఈ చిరు వ్యాపారులని చూస్తుంటే. నా ప్రయాణానికి వర్షపు జలులు మరింత వేగంగా తోడయ్యి బస్సు వేగాన్ని తగ్గించేశాయి.
ఎవరో ఊపేసి వదిలేసిన ఉయ్యాలా లాగా నా ప్రయాణం ముందు వేగంగా తరువాత నెమ్మదిగా మారిపోయింది. వర్షపు నీటితో రోడ్డు మొత్తం నిండిపోయినట్లు బస్సు మొత్తం జనంతో నిండిపోయింది. పైగా రాజమండ్రి లో రైల్వే స్టేషన్ ఉండటం బాగా అభివృద్ధి చెందడం అర్బన్ జిల్లాగా మారడం, నిత్యం రాజకీయ, సినీ నాయకుల పర్యటనలకు అడ్డాగా మారడం ఇలాంటి కారణాల వాళ్ళ జనసంచారం బాగా పెరిగిపోయింది. జనాభా పెరిగిపోయింది అన్న విషయం రోడ్డు మీద ఇలాంటి ఇరుకు బస్సుల్లో ప్రయాణాలు చేస్తున్నప్పుడో, రేషన్ షాపుల్లో క్యూ లో నుంచున్నప్పుడో తెలుస్తుంది. డాక్టర్స్ జేబుల్లోకి వేలకువేలు నింపడం మానేసి ఇలాంటి ఇరుకు బస్సులో, గుంతల రోడ్డు మీద ఒక గంట సమయం ప్రయాణం చేస్తే ఒంటి నెప్పులకే కాదు జీవితానికే స్వస్తి చెప్పవచ్చు. ఇలాంటి ఆలోచనలతో బస్సు ధవళేశ్వరం వచ్చిందన్న సంగతే మర్చిపోయాను. ఈ ధవళేశ్వరం ఊరి పేరు ఇంతిలా మార్మోగిపోతుందటే దానికి కారణం మాత్రం ''ఆనకట్టే''. అపరభగీరధుడు సర్ ఆర్థర్ కాటన్ ఏ ముహూర్తాన దీనిని పూర్తిచేశాడో కానీ కోనసీమ వివిధ రకాల పంటలతో సిరిసీమగా మారిపోయింది. ఏక ధాటిగా ప్రవహిస్తున్న తల్లి గోదావరి ఇక్కడ నుండి సప్త గోదావరులుగా మారిపోయి ఏడుచోట్ల బంగాళాకాతంలో కలుస్తుంది. కానీ ఈనాటి మనతరం కేవలం గౌతమీ, వశిష్ట, వైనతేయ పాయలను మాత్రమే చూడగలం. ఈ ఊరు నుండి బస్సు వెళుతున్నప్పుడు కిటికీ లోనుండి వెన్నక్కి తిరిగి ఆనకట్టను చూస్తే ఏంటో తెలియని ఆనందం అంచులను దాటుతుంది. వర్షం కొంచెం తగ్గినట్టు అనిపించింది బస్సు కొంచెం వేగం పుంజుకుంది ఇంతలో నా ఫోను మోగింది. ''ఎంతవరకు వచ్చావ్ రా ? డిపోలో దిగిన వెంటనే నాకు కాల్ చెయ్యి వస్తాను ఓకేనా '' అని ఫోన్ పెట్టేసిన అన్న మాటలలో ఆనందం, ఆత్రుత, ఆప్యాయత నన్ను మరింత ఆనందంలోకి నెట్టేశాయి.
నా ఆనందానికి అగరబత్తి వాసనలా సుమారు 3 సంవత్సరాల బుడతడు నా సీటు పక్కన వాలాడు. వాడిని చూస్తుంటే మా వదినకు పుట్టబోయే పిల్లాడు ఇలానే ఉంటాడేమో అనిపించింది. వాడి బూరుబుగ్గల మాటేమో కానీ వాడి హెయిర్ స్టైల్ చూస్తే చుట్టూ లాగేసి వదిలిన మా గడ్డిమేటు గుర్తొచ్చింది. వాడి పేరు కనుక్కుందామని వాడి బుగ్గను నిమురుతూ నీ పేరేంట్రా అని అడిగాను. వాడు -''సూర్య'' అన్నాడు. ఒక్కసారిగా బస్సు గోతిలో పడ్డట్టు గుండె సడన్ బ్రేక్ వేసింది. ఎందుకంటే అది నా పేరే ఇందులో పెద్ద ఆశర్యం ఏమీ లేకపోయినా --5 సంవత్సరాల క్రిందట వైజాగ్ లో ఉద్యోగం వెలగబెటుతున్నప్పుడు నా గుండెకు గాయం చేసి వెళ్లిపోయిన ''సురేఖ'' అప్పుడు మాటల్లో -మనకు పెళ్లి జరగకపోతే నువ్వు ఏమ్చేస్తావ్ అని నేను అడిగితే -నీ పేరు నా పిల్లాడికి పెట్టుకొని వాడిలో నిన్ను చూసుకుంటాను అని చెప్పి ఓరగా నవ్వినా శనివారం మధ్యహానం నా కళ్ళముందు మెదిలింది. వాడిని నా వళ్ళో కూర్చోపెట్టుకొని సురేఖ కచ్చితంగా ఈ బస్సులోనే ఉందన్న గుడ్డి నమ్మకంతో నా కళ్ళకు కళ్ళజోడు పెట్టి మరీ వెతికాను. ఉన్న కొంత మంది అమ్మాయిలు కూడా ఈ సమయంలో ''సురేఖ'' లానే కనిపిస్తున్నారు. ఇంతలో బస్సు పూల ప్రపంచంలోకి అడుగుపెట్టినట్టు కడియపులంక చేరుకుంది. అటు ఇటు పూల చెట్ల మధ్య ఈ పుష్పక విమానంలో నా వెతుకులాట తుమ్మెదలా మారింది.ఇంత ఇరుకు బస్సులో అటు ఇటు తిరగలేక నిలబడి వెనక సీటు నుండి ముందు సీటు వరకు బాగా చూసాను. ఐనా బుడతడు పక్కనే ఉన్నాడుగా ఎక్కడికి వెళ్ళింది వీడి పక్కన ఉండకుండా అని నాలో నేనే గొణుక్కుంటూ విసుగ్గా సీట్లో కూర్చుంటూ వీడినే అడిగేస్తే పోలె అని బుజ్జీ మీ మమ్మీ ఎక్కడుంది అని అడిగాను వాడికి మాత్రమే వినబడేటట్టు. వాడేమో వాళ్ళ నాన్నని చూపించాడు. వామ్మో నా పక్క సీటును ఆక్రమించిన విక్రమార్కుడే వాళ్ళ నాన్న అని తెలియగానే నా గుండెల్లో రైలు ఈ బస్సు కంటే పదింతలు వేగాన్ని అందుకుంది.
వికారంగా ఒక నవ్వు నవ్వి, బుడతడిని నా వళ్లోకి లాక్కొని ఎడమచేతితో వాడి బుగ్గను నిమురుతూ, కుడి చేత్తో నా ఫోన్ ఒత్తుకుంటూ ఎం చేస్తున్నానో తెలియకుండా నా కళ్ళకు మల్లీ వెతుకులాట పని అప్పజెప్పాను.ఇంతలో స్పీడ్ బ్రేకర్ లు బస్సు వేగానికి ఆనకట్ట వేసాయి. బస్సు కుడి చేతి వైపుకు తిరుగుతుంటే ఎడమచేతి వైపు ఇంచుమించు రోడ్డు మధ్యలో బాగా దెబ్బతిన్న ఎర్ర మారుతీకారు-నన్ను వేగంగా నడిపి నలుగురు మరణించారు -అనే అక్షరాలతో వెన్నులో ఒణుకు పుట్టిస్తుంది. ఇలాంటి నుజ్జు నుజ్జు ఐన వాహనాలను ప్రయాణీకులకు ప్రదర్శనగా ఉంచితే రోడ్డు మీద అతివేగం వల్ల జరిగే రోడ్డు ప్రమాదాలను కొంచెం ఐనా తగ్గించవచ్చు.
వర్షపు నీటిలో బస్సు, సురేఖ వెతుకులాటలో నా మనస్సు రెండూ సమావేగాన్ని అందుకున్నాయి. అసహనం, ఆత్రుత, కంగారు, చిరాకు ఇవన్నీ కలగలసి ఒక్కసారిగా నన్ను సీట్లోనుండి పైకి లేపాయి. రిలీజ్ సినిమా టిక్కెట్ల కోసం తిరిగినట్లు బస్సంతా తెగ తిరిగాను. అయినా లాభం లేకపోయింది. బాధ నిరాశ రెండూ ఏకధాటిగా నాపై దాడి చేసేసరికి నా సీట్లో కూలబడిపోయాను. ''హూ ఐనా ఆవిడ ఇప్పుడు మీ ఆవిడేమీ కాదుకదా కనిపించకపోతే ఏమైంది ? కళ్ళు మూసుకొని కూర్చో అంటూ, ఇంతకు ముందు నన్ను ఉసిగొల్పిన నా మనస్సే నన్ను దారుణంగా హెచ్చిరించింది. ఇంతలో బస్సు హై వే నుండి ఈతకోట వైపు మలుపు తిరిగింది. ఒక్కసారిగే ఎవరో పైకి లేచే క్రమంలో ముందుకి పడినట్లుగా శబ్దం వచ్చింది. అందరూ ఒక్కసారిగా కంగారు పడ్డారు. నేను కూడా ఏమైంది అన్నట్టుగా పైకి లేచి చూసేసరికి ఒక పెద్దాయన ఒక అమ్మాయిని పైకి లేపుతున్న దృశ్యం నా కళ్ళు తడవడానికి కారణమైంది. ఒక్కింత నా చర్మం గగుర్పాటుకు గురైంది. ఒక్కసారిగా నా మనసులో నిశ్శబ్దం అలముకుంది.ఎవ్వరో నన్ను భూమిలోకి బలవంతంగా నెట్టివేసినట్టుగా నా పరిస్థితి అద్వానంగా మారిపోయింది. ఎదో తెలియని బాధ అటు ఇటు నన్ను కదలకుండా నన్ను కట్టేసింది. నేను చూస్తున్నది నిజామా కాదా అన్నట్టుగా నా కళ్ళద్దాలను తీసి మరీ చూసాను. నా పక్కన ఉన్న బుడతడి నాన్న వాడిని మరిచిపోయి మరీ కంగారుగా ముందుకు వెళ్లి జాగ్రత్తగా ఆ అమ్మాయి చేయి పట్టుకొని బస్సు క్రిందకు దింపుతుంటే వెనుక నేను తడసిన కళ్ళను తుడుచుకుంటూ క్షణం పాటు నిలిచిన కాలాన్ని మళ్ళీ ప్రారంభించి నన్ను నేను తమాయించుకొని బుడతడని ఎత్తుకుని కిందని దిగాను.
ఐదేళ్లు నన్ను ప్రాణంగా ప్రేమించిన అమ్మాయి అవిటికాలితో నాకు ఇన్నేళ్ల తరువాత కనిపించడం ఈ సంఘటను జీవితంలో ఎప్పటికీ మరిచిపోలేను. ఎం మాట్లాడాలో తెలియడం లేదు, కన్నీళ్లను ఆపుకునే ప్రక్రియ నన్ను పిచ్చోడిని చేస్తోంది. బాధను భరించలేక పిల్లాడిని వాళ్ళ నాన్నకి అప్పగిస్తూ నేను వెళ్తానండి అని వెనుతిరగబోయాను. సురేఖ భర్త, బుడతడి నాన్న టి తాగి వెలుదురు గాని రండి అనగానే కాలికి ఏమైంది అన్న ప్రశ్న నా నోటి నుండి వేగంగా వచ్చింది. సురేఖకు వాళ్ళ నాన్న బండిని నడపడం అంటే చాలా ఇష్టం, పైగా అది వర్షాకాలం ఎక్కడ గొయ్యి ఉందో, ఎక్కడ రోడ్డు ఉందో తెలియకుండా ఉంటాయి మన రోడ్లు. వెనక సీట్లో వాళ్ళ నాన్నని ఎక్కించుకొని రోడ్డు మీద వెళుతుంటే ముందు చక్రం గుంతలో పడటంతో పాడు రోడ్డు సురేఖ కుడి కాలిని తినేసింది. నా సురేఖ భర్త జరిగిన దారుణాన్ని చెప్తుంటే నా కళ్ళు ఎంతో ఆనందంగా నాట్యం చేసే సురేఖ కాళ్ళను అదేపనిగా చూస్తూ కన్నీటి సంద్రంలో తడుస్తున్నాయి. కానీ నా సురేఖ మొకాన్ని మాత్రం నేను చూడలేకపోయాను.ప్రాణం పోయిన నిన్ను వదలను అని ప్రమాణం చేసిన నా సురేఖ, కాలు పోయిందని, అవిటికాలితో మెట్టినింట అడుగుపెట్టడం ఇష్టం లేకే నన్ను వదిలేసిందని నాకు అర్థమైంది. కారణం లేకుండా నన్ను దారుణంగా వదిలేసింది అని నాకు నేనే తన మీద అర్ధం లేని నిందలు ఇంతకాలం వేసేసాను. నాట్యమే ప్రాణంగా బ్రతికే సురేఖ ఆ బాధనుండి తేరుకోవడానికి సుమారు మూడు సంవత్సరాలు పట్టిందని సురేఖ భర్త అరవింద్ చెప్తుంటే అతనికి సురేఖ మీద ఉన్న ప్రేమ అంత వర్షంలోనూ సూర్య కాంతిలా కనిపించింది.
సురేఖతో ఒక్క మాటా మాట్లాడకుండా బస్సు ఎక్కేసాను. ఎక్కానే గాని కన్నీటి సంద్రంలో ఒడ్డు తెలియక తిరుగుతున్న నావలా నా మనసు గమ్యం లేని ప్రయాణాన్ని చేస్తుంది. ఈతకోట నుండి జగ్గన్నపేట వరకు ప్రయాణం ఎలా సాగిందో నాకే తెలియలేదు. బహుశా మనిషి ఇష్టంగా చేసే పనిలో ఉన్నప్పుడో, కష్టంగా భరించే బాధలో ఉన్నప్పుడో కాలాన్ని మరచిపోతాడు. అసలు ఈ లోకంలోనే లేనట్లుగా భావిస్తాడు. నా పరిస్థితి రెండో దారిలో నడుస్తుంది. కండక్టర్ విజిల్ సౌండ్ తో నేను రాజోలు సాయిబాబ టెంపుల్ దగ్గరకు వచ్చినట్టు తెలిసింది. ఇంతలో అన్నయ్య గుర్తొచ్చాడు. కానీ నా ఫోన్ కూడా నాలాగే దేనికీ స్పందించలేని స్థితిలో ఉందని అర్ధం అయ్యింది. ఎలాగూ వస్తానన్నాడు కదా అని రాజోలు బస్ కాంప్లెక్స్ లో చాలా సేపు ఎదురుచూశాను. అప్పటికే వర్షం విరుచుకుపడుతుంది. వర్షంలో రాలేక పోయుంటాడు అనుకొని ఆటో పట్టుకొని ఇంటికి బయలుదేరాను. మార్గమధ్యంలో రోడ్డు మీద జనాలు ఇంత వర్షంలోనూ గుమిగూడడంతో నేను వెళ్తున్న ఆటో కూడా ఆపవలసి వచ్చింది. రోడ్డు చెరువును తలపిస్తుంది. వర్షాన్ని లెక్కచేయకుండా జనాలు చెదరక పోవడంతో ఒకింత ఆశ్చర్యానికి గురై నేను వెళ్లి చూసాను. అంతే పేలిపోయిన గాలి బుడగలా అమాంతం నేల రాలిపోయాను. నాకోసం ఇంటి దగ్గర ఆశగా ఎదురు చూడవలసిన అమ్మ నిచ్చేష్టురాలై ఇలా రోడ్డు మీద స్పందన లేకుండా పడిఉన్న అన్న శరీరం మీద పడి అప్పటికే ఏడ్చి ఏడ్చి బొంగురుబోయిన గొంతుతో ఆర్తనాదాలు చేస్తుంటే అమ్మ కన్నీళ్లు కూడా వర్షం తో పాటుగా అన్నకు విషాదంతో నివాళులు అర్పిస్తున్నాయి. ఎలా జరిగిందని అడిగే లోపే అన్నయ్య తప్పేమీ లేదని బండి గొయ్యిలో బలంగా పడటం వల్లే ఇంత దారుణం జరిగిందనీ ప్రతి ఏటా ఈ పాడు రోడ్లు అమాయక జనాలను పొట్టన పెట్టుకుంటున్నాయని పక్కవాళ్ల మాటల ద్వారా తెలిసింది. కంటికి దూరంగా అన్నయ్య బండి, నాకు దగ్గరగా అమ్మ, అమ్మ వళ్ళో అన్నయ్య. ఈ శోక సన్నివేశాన్ని చూడటానికేనా నేను వచ్చింది, రేపే కారులో తిరగవలసిన అన్నయ్య అంబులెన్సు కూడా ఎక్కకుండానే ఇలా రోడ్డు మీద విగత జీవుడై పడి ఉండటం, మతి స్థిమితం లేని దానిలా వదిన మారిపోవడం, నాన్నను, అలేఖ్యను ఓదార్చుతున్న మా బంధువులను చూస్తూ ఊపిరితీసుకోలేక పోయాను. మా అందరి ఆర్తనాదాలు వర్షం హోరులో కలసి పోయాయి. ఏమీ పట్టనట్టుగా వెనకనుండి భారీ వాహనాలు హారన్లు వేస్తుంటే ఈ జాలి లేని సమాజం పై కోపం వచ్చినా స్తబ్దుగా ఉండిపోయాను. నాలుగు ప్రక్కలా నీళ్ల ప్రవాహం ఏకధాటిగా ఉన్నాకూడా ఎప్పుడూ అవి మా కోనసీమను వరద సీమగా మార్చలేదు. కానీ కొంచెం వర్షం పడ్డా రోడ్డులు లోయల్లా మారి పచ్చని పంట పోలాల్లాంటి మధ్యతరగతి ఇళ్లలో ప్రమ్మిది దీపాలను కన్నీటితో వెలిగిస్తున్నాయి.
అవిటి పాలకులకు జనసాయం కొంతవరకు మాత్రమే అవసరం. వాహనం ఎక్కాక రోడ్డు మీద గుంతలు కూడా వారిచేత గమ్మత్తుగా గంతులు వేయిస్తాయి. అవే గుంతలు సామాన్యుల జీవితాలను గల్లంతు చేస్తాయి. రహదారులు రాక్షశ రంగులు పులుముకుని పిల్ల కాలువల జతకట్టి చోదక వీరుల ప్రాణాలను బలిగొనేటట్టు చేస్తున్న పాలకులకు మేలుకొలుపు ఈ కల్పనా క(గా)థ
Brother praise the lord,
ReplyDeleteNice your story
Brother please send minor cords chart please.